De beproeving

De eerste tip van de buurtjes was: ga niet naar het strand hier het dichtste bij; niet mooi, druk en weinig watersport vertier: rij 5 mile back en ga naar Zephyr Cove, tweede tip: ga op tijd anders heb je geen parkeerplaats meer voor je RV. Nou de eerste tip was inderdaad waardevol; wat een mooie omgeving; park, strand en kristal helder water. Met moeite een parkeerplaats gevonden, niet omdat het druk was maar dat de beheerder van het enige parkeerterrein ons in eerste instantie niet wilden toelaten met een RV, de tweede keer met enige keren "Please, Please" mocht het wel. Eerst in het park uitgebreid breakfast gemaakt en heerlijk gegeten aan de oever van Lake Tahoe.

Eerste plan; boot huren: dan maar geen tussenhuisje in de Bennekel, want we gingen er voor; een Powerboat van bijna 8 meter met 320 PK !!; het lijkt heel wat maar het was de kleinste die ze hadden..... na een summiere instructie wij het meer op; geweldig wat een power heeft zo'n boot, 2 uur mee rondgevaren, wat gezwommen en natuurlijk foto's gemaakt en gefilmd voor het nageslacht; oh nee, die waren er bij...... Na 2 uren aan een hoog adrealine-peil gezeten te hebben was het voor mij en Karin goed, maar de kids wilden meer: Jetski huren. Aangezien een eventueel nieuw stulpje in de Bennekel toch al uit beeld was mochten ze samen nog een uur op de Jetski: ze vonden het prachtig en ik denk dat hun adrealine-peil na dat uur nog hoger was dan na de Powerboat. Ze raakten er niet over uitgepraat. Daarna wat gedronken, nog even aan het strand gezeten en in het meer gezwommen (Ivar even naar het RV park aan de overkant van de weg, want daar hadden ze pas goeie wifi !!) en daarna naar de camping terug. Op de camping hamburgers gebakken op de BBQ. Morgen onze laatste dag in de camper, overmorgen moeten we hem inleveren in San Francisco. Morgen gaan we in de ochtend nog een tocht over het meer maken met The Dixie II, een originele radarboot, we zijn benieuwd wat voor weetjes ze allemaal hebben over het meer....

We moesten om 10.00 uur weer bij Zephyr Cove zijn en om half elf vertrok onze boot. De kinderen bleven alleen en verlaten achter.... maar aan de overkant van de weg hadden ze goeie wifi !! ze beloofden beide ons NIET te zullen verwelkomen als we terugkwamen... de waarschijnlijk 2 moeilijkste uren in hun prille leven waren aangebroken; ze moesten zich nu geheel zelfstandig in deze moeilijke wereld staande weten te houden. Karin en ik hebben heerlijk relaxed in het zonnetje 2 uurtjes over het meer gevaren, naar Emerald Bay en terug, het was een mooie tocht. Nog wat weetjes: Lake Tahoe is na enkele keren van naam veranderd te zijn uiteindelijk zo gaan heten naar het Indiaanse woord Tahoe wat "Hoog gelegen meer" betekend. Het meer is het op een na grootste bergmeer ter wereld, het grootste is Lake Titicaca op de grens van Peru en Bolivia in de Andes (bron Ivar Smits en Google.com). De Jeffrey pines groeien alleen bij Lake Tahoe en zijn ook de enige boomsoort die in de extreme winter- en zomeromstandigheden kan overleven (in de zomer tot boven de 40 gr.en in de winter tot - 40 gr). Waarom de Jeffrey pines ergens anders niet renderen en bij Lake Tahoe wel is nooit helemaal vast komen staan. Als laatste kregen we nog mee dat Lake Tahoe het schoonste en helderste meer ter wereld is... waarvan akte. We waren op de terugweg een beetje zenuwachtig hoe onze kinderen in deze beproeving het er vanaf hadden gebracht; we hielden rekening met 2 verdrietige hulpeloze kinderen die blij waren ons weer te zien..... We waren aangenaamd verrast dat ze WEL aan de kade stonden, op ons te wachten.... Sera begroette ons met het liefdevolle: "waar bleven jullie, we staan al een kwartier te wachten" of ze ons gemist hadden is niet geheel duidelijk geworden; voor de zekerheid hadden ze het al aangelegd met een ouder stel die een beetje Nederlands spraken..... je weet nooit. Na afscheid van hun "pleegouders voor een uurtje" zijn we alvast aangereden naar San Francisco, gewoon om de laatste morgen niet nog 300 km te hoeven rijden, aangezien we de camper voor 11.00 uur moeten inleveren, zou dat wat problematisch kunnen worden. We zitten nu in Vacaville, een 100 km voor San Francisco; we hebben al gezwommen, zijn nu tijdens het eten (pizzapunten) de blog aant schrijven (ik), koffers aant inpakken (Karin), spelletje op de computer spelen (Ivar), en film kijken (Sera). Ik denk dat het vanavond niet zo laat word voor ons; morgen start onze laatste etappe van onze USA trip: 3 dagen San Francisco, we gaan er een mooi einde aan breien !!!